“ச்சீய்… போடி. கொழுப்பெடுத்தவளே!”
“அன்ணா நீங்களாவது அவளை வாய் விட்டு சொல்லச் சொல்லுங்கண்ணா.”
“சொல்லிடேன் மீனா?”
“நீங்க வேற விவஸ்தை இல்லாம கேட்டுகிட்டு, இதையெல்லாம் வெளியவா சொல்லிட்டு திரிவாங்க.அதுக்கு சம்மதிச்சுதானே டூருக்கே வந்திருக்கோம்?”
“சரிடி….வெளிப்படையா வாய் விட்டுதான் சொல்லிடேன்.உன் வாயிலிருந்து இதுக்கு OK ன்னு சொல்றதைத்தானே அவர் எதிர்பாக்கிறார்”
என் கழுத்தில் தொங்கிய அர்ச்சனாவின் தாலியை கையில் எடுத்த நான்,” இந்தத் தாலி மேலே சத்தியமா, இதைக் கட்டினவருக்கு, இந்த தாலி என் கழுத்தை விட்டுப் போற வரைக்கும், புருஷன் ஆசையை தீத்து வைக்கிற நல்ல பொண்டாட்டியா நடந்துக்குவேன்…… போதுமா?”
நான் இப்படி சொன்னதும், ஆசையும் அன்பும் மேலிட, என் கன்னத்தைப் பிடித்து “என் மீனான்னா மீனாதான்.”என்று என்னைக் கொஞ்சிய அர்ச்சனா, அவள் கணவன் பக்கம் திரும்பி, அதான் சொல்லிட்டாள்ல உங்க பொண்டாட்டி. அப்புறம் என்ன?…. காரை ஸ்டார்ட் பண்ணுங்க. நைனிடால் போற வரைக்கும், மீனாவை சைட் அடிக்கலாம். பேசிக்கலாம், பழகிக்கலாம். ஆனா, தொட மட்டும் அனுமதி கிடையாது”
உங்க பக்கம் திரும்பி,”என்ன அண்ணா நான் சொல்றது சரிதானா?”
“நீ சொன்னா சரியாத்தான் இருக்கும்.” என்று நீங்கள் சொல்ல, அவள் புருஷன் பக்கம் திரும்பி,”என்னங்க நான் சொன்னது சரிதானா?”
“அதான் உன் அண்ணனே சொல்லிட்டாரே, அப்புறம் என்ன அர்ச்சனா” ன்னு சொல்லி காரை ஸ்டார்ட் செய்து ஃப்ர்ஸ்ட் கியரைப் போட,….கார் ஹவுரா ஸ்டேஷனை நோக்கி கிளம்பியது.
நாம இருந்த இடத்திலேர்ந்து, ஹவுரா ஸ்டேஷன் 7 கிலோ மீட்டர் தொலைவு. ஐந்து நிமிட்த்தில் கார் ஹவுரா ஸ்டேஷனை வந்தடைந்தது. ஏற்கெனவே ரிசர்வ் செய்யப் பட்டிருந்ததால், போர்ட்டர் இருவர் நம்ம லக்கேஜ்களை ட்ரெயின் வரை தூக்கிக் கொண்டு வர, நாம நம்ம கம்பார்ட்மென்ட்டை நோக்கி போனோம். ஃபர்ஸ்ட் கிளாஸ் ஏசி ஸ்லீப்பர் கோச்சில் ஒட்டப் பட்டிருந்த ரிசர்வேஷன் சார்ட்டைப் பார்த்து உள்ளே ஏறிக் கொண்டோம்.
இரவு 10-10 க்கு ஹவுரா ஸ்டேஷனிலிருந்து பாக் அதி விரைவு ரயில் புறப்பட்டது.
இரவு 10-10 மணிக்கு ட்ரெயின் புறப்பட, நம்ம நாலு பேரும் படுக்கைகளை தயார் படுத்தி, எதிரெதிரான படுக்கைகளில் படுத்தோம்.
அதாவது ஒரு பக்கமிருந்த ஒரு பர்த்தில் நான் படுத்துக் கொள்ள, எனக்கு மேலே இருந்த பர்த்தில் நீங்களும், ….அதுக்கு எதுத்தாப்புல இருந்த பர்த்ல அர்ச்சனா படுத்துக்க, அதுக்குமேலே இருந்த பர்த்ல அவ புருஷனும் படுத்துகிட்டோம்.
அர்ச்சனா புருஷனுக்கு, தூக்கம் வரலையோ என்னவோ…. ஏதோ ஒரு புக்கை எடுத்து வச்சுகிட்டு, அதைப் படிக்கிற சாக்குல என்னையே கடிச்சு முழுங்கிற மாதிரி பாத்துகிட்டு இருந்தார். அர்ச்சனா மேலே இருந்த மோகம் உங்களுக்கு அடங்கிப் போச்சோ என்னவோ,….நீங்க அர்ச்சனாவை பாத்து ஒரு சிரிப்பு சிரிச்சுட்டு ,தடுப்பு பக்கம் திரும்பி தூங்க ஆரம்பிச்சுட்டீங்க.
எனக்கு தூக்கம் வரலை. அர்ச்சனா புருஷன் வேற என்னையே குறு குறுன்னு பாத்துகிட்டு இருந்தது, எனக்கு என்னவோ போல இருந்த்து. போர்வையை எடுத்து தலையிலிருந்து கால் வரை இழுத்துப் போத்திகிட்டேன்.
இரயில் தட தடக்கிற ஓசையும், அதோட ஹார்ன் சத்தமும் என் செவிப் புலனிலிருந்து கொஞ்ச கொஞ்சமாய் மறைய….எப்போ தூங்கினேன்னு எனக்கே தெரியலை.
ஏதோ ஸ்டேஷன்ல ‘சாயா சாயா’ ன்னு ட்ரெயினின் ஒரு முனையிலிருந்து அடுத்த முனைக்கு கேக்கும் அளவுக்கு, சத்தமா வந்த குரல் சத்தமும், மனிதக் குரல்களும் கேட்க,… திடுகிட்டு கண் முழிச்சா,… பீகார் மநிலம். கியுல் ஜங்க்ஷன். அதிகாலை 5.30 மணி.
என் உள்ளுணர்வு உறுத்த, கண் விழித்த அடுத்த நொடியே என் உடைகளை சரி செய்துகொண்டு அர்ச்சனாவின் புருஷனைப் பார்த்தேன். பொம்பிளைப் பொருக்கி மாதிரியும் தெரியவில்லை. பாவம் அவர் அசந்து தூங்கிக் கொண்டிருந்தார். மல்லாந்து படுத்தபடியே, கொஞ்சம் நகர்ந்து எனக்கு மேலே பர்த்திலே படுத்திருந்த உங்களைப் பார்த்து,…
“என்னங்க,….காபி வாங்கிக் கொடுங்களேன். ஒரு மாதிரியா இருக்கு!”
“என் குரலைக் கேடடு நீங்க கண் விழிச்சீங்களோ இல்லையோ, அர்ச்சனாவின் புருஷன் படக் என்று கண் விழித்து,” அவரை ஏங்க எழுப்பறீங்க? பாவம் அசந்து தூங்கிகிட்டு இருக்கார். நான் போய் வாங்கிட்டு வரவா…?”
என்னால் உரிமையோடு ‘வாங்கிட்டு வாங்க’ன்னு சொல்ல முடியலை. சரி என்பதன் அடையாளமாக தலையை மட்டும்தான் அசைக்க முடிஞ்சது.
இரண்டே ஸ்டெப்பில் கீழே இறங்கியவர், வெளியே ஓட்டமும் நடையுமாக காபி வாங்க செல்ல,….என்னைப் பார்த்த அர்ச்சனா,” நான் சொல்லி இருந்தாகூட இவ்வளவு வேகமா, சுறு சுறுப்பா போய் இருக்க மாட்டார். என்னடி வசியம் செஞ்சு என் புருஷனை மயக்கி வச்சிருக்கே?”
“இல்லைடி, உன் அண்ணனைத் தான் எழுப்பினேன். முந்திரிக் கொட்டை மாதிரி இவர் ஓடறார். நான் என்ன செய்யட்டும்.”
“அதான்டி கேக்கிறேன். அவர் அப்படி ஓடற அளவுக்கு என்ன செஞ்சு வச்சிருக்கேன்னுதான் கேட்டேன். தயவு செஞ்சு அவரை ஏமாத்திடாதேடி. அவர் ஆசைக்காகத்தான் உன் புருஷங்கிட்டே நான் படுத்தேங்கிறதை ஞாபகம் வச்சுக்கடி” என்று கெஞ்சும் குரலில், லேசாக கண் கலங்கி சொல்ல, அவள் கைகளைப் பற்றிக் கொண்ட நான், யாருக்காகவாவது இல்லைன்னாலும், உனக்காக, நான் உன் புருஷனோட ஆசையை நிறைவேத்தறேன்டி. இது என் ஆசைக்காக இல்லை. என் புருஷனின் ஆசையை நீ நிரைவேத்தி வச்சதுக்கான கைமாறு. இதுக்குப் போயா நீ கண் கலங்குற….?”
இப்படி பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே, அர்ச்சனாவின் புருஷன் ஃப்ளாஸ்க்கில் காப்பியோடு வந்து விட,…. அமைதியானோம். ஃப்ளாஸ்கில் இருந்த காபியை கப்பில் ஊற்றி அவரே நம்ம மூணு பேருக்கும் கொடுத்து, காபி குடித்துக் கொண்டிருந்த என்னைப் பார்த்து,”என்னங்க,…. காபி நல்லா இருக்கா? பொதுவா ஸ்டேஷன்ல காபி டீ நல்லா இருக்காது.”
“நல்லாத்தாங்க இருக்கு. அப்புறம்…..”என்று சொல்லி நிறுத்தி ,மேலும் சொல்ல நான் தயங்க….
“சொல்லவந்ததை சொல்லுங்க. ஏன் தயங்கறீங்க?”
“இல்லே….அர்ச்சனாவை வாங்க, போங்கன்னுதான் கூபிடுவீங்களா?”
“இல்லையே, அவளை பேர் சொல்லிதான் கூப்பிடுவேன்.”
“அப்புறம் எதுக்கு என்னை மட்டும் வாங்க, போங்கன்னுகிட்டு,…. பேரைச் சொல்லியே கூப்பிடுங்க.”
“சரிங்க மீனா.” என்றவர், என் அதட்டலான பார்வையைப் பார்த்து, ”சரி மீனா” என்றவரைப் பார்த்து புன்னகைத்து, டாய்லெட் போய் விட்டு திரும்ப வந்தேன்.
இன்னும் எதாவது ஹெல்ப் வேணுமா என்பது போல என்னை அர்ச்சனாவின் புருஷன் பார்க்க,….
“நைட் என்னாலே சரியா தூங்க முடியலை. அவரும் பாவம் அசந்து தூங்கிட்டு இருக்கார். 8 மணி சுமாருக்கு டிபன் சாப்பிட ஏதாவது ஸ்டேஷன்ல ட்ரெயின் நின்னா எழுப்புங்க.”
“சரி மீனா.”
அரை மணி நேரம் கழித்து, மீண்டும் ரயில் தன் பயணத்தைத் தொடர்ந்தது.
மக்கள் பரபரப்போட இயங்கிக் கொண்டிருக்க, சமஸ்டிபுர் ஜங்க்ஷன்ல காலை 8.40 மணிக்கு ட்ரெயின் நின்றது.
என் காலை யாரோ தட்ட, திடுக்கிட்டு விழித்த என் எதிரில் அர்ச்சனாவின் புருஷன் பணிவாக நின்றிருந்தார்.
எழுந்து ப்ரஸ் பண்ணிட்டு, முகம் கை கால் கழுவிட்டு ரெடியா இருங்க, நான் டிபன் வாங்கிட்டு வந்திட்றேன்”
“ஆமாம், அர்ச்சனாவும், அவரும் எங்கேங்க?”
“என்ட்ரன்ஸ்ல நின்னு ஏதோ பேசிகிட்டு இருக்காங்க. அவங்க 7 மணிக்கே எந்திரிச்சு காலைக் கடனை முடிச்சுட்டாங்க. உன்னை எழுப்பறேன்னு உன் ஹஸ்பன்ட் சொன்னார். பாவம் அசந்து தூங்குறாங்க, நான் தான் எழுப்ப வேணாம்னு சொல்லிட்டேன்.”
“அவரை டிபன் வாங்கிட்டு வரச் சொல்லவேண்டியதுதானே? உங்களுக்கு எதுக்கு சிரமம்?”
“இதிலென்ன சிரமம் இருக்கு? உன் ஹஸ்பன்ட்தான் போய் டிபன் வாங்கிட்டு வர்ரேன்னார். நான் தான் வேணாம்னு சொல்லிட்டேன்.”
அர்ச்சனாவின் கணவர் டிபன் வாங்கி வர, நாம நாலு பேரும் சாப்பிட்டுவிட்டு, மிடில் பர்த்தை மடக்கி வைத்து, ஆளுக் கொரு ஜன்னல் சீட்டில் உட்கார்ந்து, அதையும் இதையும் பேசியபடி வெளியே வேடிக்கை பார்த்து வர,…. பகல் 1 மணிக்கு ச்சப்ரா ஜங்க்ஷன்ல ட்ரெயின் நிற்க…வழக்கம் போல அர்ச்சனா புருஷன் சாப்பாடு வாங்கி வந்தார்.
.மதிய உணவை முடித்தோம்.
அர்ச்சனாவும் நீங்களும் லவ்வர் மாதிரி சிரித்து சிரித்து ஏதேதோ பேசிக் கொண்டே வர, …..அர்ச்சனா புருஷன் புத்தகங்களைப் படிப்பதும், வெளியே வேடிக்கை பார்ப்பதுமாக இருந்தார். எவ்வளவு நேரம் தான் நான் தனியாக வெளியே வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டு வருவது? உங்களை தொந்திரவு செய்யவும் மனம் வரவில்லை.
“என்னங்க,….”
“என்னையா மீனா?”
“ஆமாம் . உங்களைத்தான். எப்பவுமே ட்ராவல்ல இருக்கும் போது இப்படிதான் புத்தகத்தை படிச்சிகிட்டே இருப்பீங்களா?”
“இல்லை மீனா. தனியா ட்ராவல் பண்றப்போ புத்தகம் தான் எனக்கு துணை. மத்தவங்க மாதிரி, பக்கத்திலே உட்கார்திருக்கிறவங்ககிட்டே அரட்டை அடிக்கத் தெரியாது. மத்தவங்க கிட்டே பேசி பழகறதுன்னாலே எனக்கு கொஞ்சம் கூச்சம்தான். ஆனா, அர்ச்சனா வர்றதா இருந்தா கார்லதான் வருவோம்,… போவோம்.
அப்ப,,…அவகூட பேசிகிட்டு, எதையாவது சொல்லி சிரிச்சுகிட்டு, அவ கிட்டே சிமிஷம் பண்ணிகிட்டு ட்ராவல் பண்ணுவேன். ஆனா, இன்னைக்கு உன் புருஷன் கூட,…. அண்ணா, அண்ணான்னு சொல்லிகிட்டு ரொம்ப அன்பா பழகுறா. அவ ஆசைய ஏன் தடுப்பானேன்னு விட்டுட்டேன். கல்யாணம் ஆன இந்த பத்து வருஷத்துல அவ யார் கூடயேயும் இப்படி பழகினதில்லை. என்னவோ அவளுக்கு உன்னை மாதிரியே, உன் புருஷனையும் புடிச்சுப் போச்சு.அவளுக்கு ஒரு அன்பான அனுசரனையான அண்ணன் கிடைச்சதுல எனக்கு சந்தோஷம்தான்.”
“அவங்க அண்ணன் தங்கச்சியா பழகுறது உங்களுக்கு விகல்பமா படலையா?”
“இல்லை. அவளுக்கு கூடப் பிறந்தவங்க யாரும் இல்லை. எனக்கும் என் கூடப் பிறந்தவங்க யாரும் இல்லை. உன் புருஷனை அண்ணனா நினைச்சு பழகுறா. பழகட்டுமே! போறப்போ என்னத்தை எடுத்துட்டு போகப் போறோம்? அவ சந்தோசம் தான் எனக்கு முக்கியம்.”
“அது சரிங்க…. அண்ணன் தங்கச்சின்னு சொல்லிகிட்டு, புருஷன் பொண்டாட்டியா நடந்துக்கிறாங்களே அது தப்பில்லையா?”
“இருந்துட்டு போகட்டுமே ஊர் உலகத்துல நடக்காததா. இதுல ஒன்னும் தப்பு இருக்கிற மாதிரி எனக்கு தெரியலை? சரி….உங்களுக்கு கூடப் பிறந்தவங்க இருக்காங்களா?”
“அர்ச்சனா ஏதும் சொல்லலையா?”
“ம்..ஹும்”
“எனக்கு ஒரு அண்ணன், ஒரு தங்கச்சி இருக்காங்க. அனேகமா அவங்க இப்ப திருச்சியிலே இருக்க மாட்டாங்கன்னு நினைக்கிறேன். ஏன்னா, நான் அவங்களை விட்டு வந்து பல வருஷம் ஆகுது? நாங்க வீட்டை விட்டு ஓடி வந்ததிலேர்ந்து அவங்க தொடர்பு இல்லை. எங்கே, எப்படி இருக்காங்கன்னும் தெரிஞ்சிக்க முடியலை.”
என் கண்கள் லேசாக கலங்க, அதைப் பார்த்தவர்,” சாரி… உங்களை டிஸ்டர்ப் பண்ணிட்டேன்னு நினைக்கிறேன்.”
“ பரவாயில்லை. சொந்த பந்தம் இருந்தும், இல்லாதது மாதிரி இருக்கேன்.”
“சரி… வருத்தப் படாதே மீனா. ஒரு ஆறுதலுக்கு, உன்னை அனுபவிக்க நினைக்கிற ஆளா பாக்காமே, என்னை உன் அண்ணனா, ஒரு சகோதரனா நினைச்சுக்கோயேன். எனக்கு ஒரு அழகான தங்கச்சி கிடைச்ச மாதிரி இருக்கும். உனக்கும் ஆறுதலா இருக்கும்!”
“அப்ப,…. உங்க பொண்டாட்டி சொன்ன மாதிரி, அஞ்சு நாளைக்கு நான் நைனிடால்ல உங்களுக்கு பொண்டாட்டியா இருக்க வேணாமா?”
“நைட்டுக்கு பொண்டாட்டி. பகல்லே தங்கச்சி. சரியா மீனா?”
“ நல்ல வேஷம்தான் எனக்கு! கடமைக்கு வந்தேன். இப்ப அண்ணன், தங்கச்சின்னு ஏதேதோ சொல்லி பாசத்த காட்டறீங்க. எனக்கும் என் மேலே அக்கறை காட்டி, அன்போடு பாசத்தைப் பொழிய இங்கே ஒரு அண்ணன் இருக்கிறது சந்தோஷம் தான். ஆனா,…?”
“ஆனா, என்ன மீனா? சொல்லு.”என்று கேட்டபடியே, என் கண்களைப் பார்த்து பேசிக்கொண்டிருந்தவரின் பார்வை, மெதுவாக கீழே இறங்கி எதையோ பார்த்து ரசிக்க, …..நான் என் முந்தானையை ஒழுங்கு படுத்திக் கொண்டே,….
“ இந்த அண்ணன், என் அந்தரங்கத்தை ருசிக்க விரும்புவதைத் தான் என்னாலே ஏத்துக்க முடியலை.” என்று சொல்லி என்னையும் அறியாமல் வெக்கத்தில் புன்னகைக்க,….
“இப்போதைக்கு அந்தரங்கம் வேண்டாம். உன் அதரம் கிடைக்குமா? என்று கேட்டுக் கொண்டே திடீரென்று என்னை நெருங்கி, நான் எதிர் பார்க்காத நேரத்தில், புடவைக்கு மேலாக, அவர் கைக்குள் அடங்காத என் ஒரு முலையைப் ‘கப்’ என்று பிடித்து, என் கழுத்தை வளைத்துப் பிடித்து என் உதடுகளில் ‘நச்’ என்று முத்தமிட்டு, என் இரு உதடுகளையும் ஒரு சேர கவ்வி சுவைத்து கடித்து வைக்க, “ம்..ஹும்…அம்..அஹ்…. வேண்டாங்க. புடவையெல்லாம் கசங்குதுங்க. ஐயோ என்னங்க இது! விடுங்களேன்.
நைனிடால் போனதுக்கப்புறம் இதெல்லாம் வச்சுக்கலாமே!!. அதுக்குள்ளே என்ன அவசரம். நான் தான் எங்கிட்டே இருக்கிற எல்லாத்தையும் உங்களுக்கு தர்றதா சொல்லி இருக்கேனே?… என் மேலே நம்பிக்கை இல்லையா?” என்று அவர் வாய்க்குள் சிறை பட்ட என் வாயிலிருந்து வார்த்தைகள் சிக்கிச் சிதறி வேளியே வர,…. இன்னும் மோசமாய் என்னை ஆட்கொள்ள நினைத்த அர்ச்சனா புருசனின் தோள் பிடித்து தள்ளி விட்டேன்.