மதுரை பொண்ணு என்ற வார்த்தையை கேட்டதுமே வீரேனின் முகம் மாறியது.. எல்லாம் அவளால் வந்தது தான் என்று ஆத்திரம் வந்தது… “ நான் அதுக்கப்புறம் அம்ருதாவை மறக்க முடியாம வாரத்துக்கு ரெண்டு முறை மதுரைக்கு போய்ட்டு வருவேன்..
ஆனா மான்சி விஷயம் தெரிஞ்சதும் அம்ருதா என்கூட பேசுறதை நிறுத்திட்டா.. என்னிக்காவது ஒருநாள் பேசுவான்னு நேத்திக்கு முதல் நாள் கூட அவ காலேஜ் வாசல்ல நின்னுக்கிட்டு இருந்தேன்” என்று வீரேன் சொல்லவும்.. ஜோயல் அமைதியாக இருந்தாள்… அவள் விரல்கள் எதிரேயிருந்த வெற்றுத்தாளில் பென்சிலால் கோடு கிழித்துக்கொண்டிருந்தது…
குனிந்த தலையை நிமிராமலேயே “ அப்போ நீங்க அம்ருதாவை ரொம்பலவ் பண்றீங்க… சீக்கிரமா அவங்கஉங்களை புரிஞ்சுக்கனும்னு வாழ்த்துறேன் வீரேந்தர்” என்றாள்.. ஒரு மாதிரி வரண்ட குரலில்.. வீரேனுக்கும் அவள் குரலில் தெரிந்த மாற்றம் உரைத்தது.. அவள் பென்சிலால் கிழித்த கோடுகளைப் பார்த்தான்.. பேப்பரே கிழியும் அளவிற்கு தாறுமாறாக கோடு கிழித்திருந்தாள்..
வீரேனின் முகத்தில் லேசான புன்னகை “ நீங்க வாழ்த்து சொல்லவேண்டிய அவசியம் இல்லைங்க… ஏன்னா அவ எனக்கு தேவையும் இல்லை… கடைசியா அவளைப் பார்த்தப்பவே அவ அண்ணன் வாழமுடியாத வீட்டுல தனக்கு வாழ விருப்பமில்லைனு சொல்லிட்டா… அவளுக்கு வேற இடத்தில் மாப்பிள்ளை பார்த்து நிச்சயம் பண்ணிட்டாங்களாம்.. அவ சொன்னதுக்கப்புறம் தான் எனக்கே ஒரு விஷயம் புரிஞ்சுதுங்க? ” என்று வீரேன் நிறுத்தியதும்..
என்ன புரிந்தது? என்பதுபோல் அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தாள் ஜோயல்… அவள் முகம் தெளிவாக இருந்தது “ அந்த மதுரைக்காரனோட கணக்கு எங்க வீட்டு சொத்து வெளிய போகக்கூடாது.. அதாவது பொண்ணு குடுத்து பொண்ணு எடுத்தா மொத்தமும் அவங்க கைல இருக்குற மாதிரி தான,,.. அந்த கணக்குல தான் இருந்திருக்கான்னு எனக்கு இப்போப் புரியுதுங்க..
நீங்களே சொல்லுங்க.. உண்மையான அன்பு உள்ளவளா இருந்திருந்தா யார் எதிர்த்தாலும் என்கூட வந்திருப்பாளே? அவளுக்கு அப்படியெல்லாம் இல்லைப் போலங்க ” என்று தான் காலங்கடந்து கண்டுபிடித்ததை இப்போது பெருமையாக சொல்லிக்கொண்டான் ..
“ ஓ……. அப்போ நீங்க ரொம்ப பெரிய பணக்காரங்களா?” இது ஜோயல்… “ அட ரொம்பல்லாம் இல்லைங்க… எல்லாமே எங்க தாத்தா கொடுத்தது தான்.. நாங்க ஏழைப் பணக்காரங்கன்னு வித்தியாசம் பார்க்க மாட்டோம்… உங்களுக்கு இன்னொரு விஷயம் தெரியுமா? என் தம்பிக்கு கல்யாணம் பண்ணப்போற பொண்ணு எங்க மாமா வீட்டுல வேலை செய்யுற செல்விதான்..
எங்கப்பா அம்மா முடிவு பண்ண கல்யாணம் இது தெரியுமா? எங்க வீட்டுல பணத்தை பெரிசா நெனைக்கமாட்டாங்க ” இதையெல்லாம் ஏன் இவளுக்கு சொல்கிறோம் என்று புரியாமலேயே சொன்னான் வீரேன் அவன் சொன்னப் பிறகு அங்கே பெரும் அமைதி… ஜோயல் எதுவும் பேசாமல் தன் பக்கத்தில் இருந்த பிளாஸ்கை திறந்து அவளுக்கு ஒரு டம்ளரிலும்..
வீரேனுக்கு பிளாஸ்க் மூடியிலும் டீயை ஊற்றி அவனருகே நகர்த்தி வைத்தாள்… இவள் எடுத்துக்கொள் என்று கூறவுமில்லை.. அவன் டீ கப்பை எடுக்க தயங்கவும் இல்லை. டீயை எடுத்து இருவரும் உறிஞ்சினர்…வீரேன் குடித்து முடித்து டீ கப்பை வைக்கும்போது அவள் முகத்தைப் பார்த்து
“ என்னைப்பத்தி இவ்வளவு சொல்லிருக்கேன்.. நீங்க இன்னும் உங்க பெயரை கூட சொல்லலை? ” என்று வருந்துவது போல் கூறினான்… முகத்தில் பளிச்சிட்டப் புன்னகையுடன் “ நீங்க கேட்டா தானே சொல்லமுடியும்?
என் பெயர் ருத்ரா ஜோயல்…. MBBS முடிச்சிட்டு, சர்ஜனா ப்ராக்டீஸ் பண்ணிகிட்டு இருக்கேன் ” என்றாள்.. அடுத்து என்ன பேசுவது என்று புரியாமல் இருவருமே மவுனம் காத்தனர்.. அவள் முகத்தை நேரடியாக பார்க்கக்கூட முடியாமல் வேறு எங்கோ பார்ப்பது போல் பாவனை செய்தபடி அமர்ந்திருப்பது வீரேனுக்கு சங்கடமாக இருந்தது… மெல்ல எழுந்து
“ சரி நான் கிளம்புறேன்” என்று சொல்லிவிட்டு திரும்பினான்… “ ஒரு நிமிஷம் இருங்க” என்று ஜோயலின் குரல் தடுத்தது….. வீரேன் நின்று திரும்பினான் “ எல்லாம் சொன்னீங்க வீரேன்? உங்க தங்கச்சிய யார் வெட்டுனது? ஒரு பொண்ணுன்னு கூட பார்க்காம அருவாளால வெட்டுற அளவுக்கு மான்சிக்கு யார் விரோதி? நீங்க ஏன் உங்க தங்கச்சிகிட்டயும் மாமாகிட்டயும் மன்னிப்பு கேட்டீங்க?
இதையெல்லாம் சொல்லாம போறீங்களே வீரேன்? ” புருவங்கள் முடிச்சிட கூர்மையாக கேட்டாள் ஜோயல்.. இவளுக்கு விஷயமே தெரியாமத்தான் என்கூட இவ்வளவு நேரம் பேசினாளா? என்ற கேள்வி எழ… பல விநாடிகள் யுகங்களாக கழிய… கால் வேர்பிடித்து நின்றிருந்தான்… பிறகு ஒரு முடிவுடன் அவளைப் பார்க்காமல் தரையைப்பார்த்து
“ நான்தான் என் தங்கச்சியை வெட்டினேன்… என் மாமாவ வெட்டப்போனேன் அப்போ மான்சி வந்து குறுக்கே விழுந்ததால வெட்டு மான்சி மேல விழுந்துடுச்சு… அதனால்தான் என் வீட்டுல எல்லாரும் என்னை இப்போ வெறுக்குறாங்க.. இதுக்குத்தான் நான் மான்சி கிட்டயும் மாமா கிட்டயும் மன்னிப்பு கேட்டேன்” என்று ஒரு வழியாக சரளமாக சொல்லி முடித்தான் சிறிதுநேரம் வரை ஜோயலிடம் பதில் இல்லாமல் போகவே…
நிமிர்ந்து அவளைப் பார்த்தவன் அதிர்ந்துபோனான்… அவள் முகம் ரௌத்திரமாக சிவந்து போயிருக்க.. உடல் தடதடவென்று உதறியது … பலத்துக்காக மேசையில் கையூன்றி நின்றிருந்தாள்.. அவள் பார்வை வீரேனை காலில் மிதித்த அசிங்கத்தைப் பார்ப்பது போல் வீரேனை பார்த்தது… ஊன்றியிருந்த வலது கையை எடுத்து அவனை நோக்கி நீட்டி “ இனி நிமிஷம் கூட இங்கே நிற்க்காதே… வெளியப்போ…” என்றாள் ஆத்திரமாக…
ஆனால் அடக்கிவைத்த குரலில் வீரேன் இதை எதிர்ப்பார்க்கவில்லை “ இல்லங்க நான்…….. “ என்று அவளை நெருங்கினான்… சீற்றத்துடன் நிமிர்ந்தாள் ஜோயல் “ ஏய் போ வெளியே… நீ என் கையைப் பிடிச்சிக்கிட்டு அழுதப்ப தங்கச்சி மேல இவ்வளவு பாசமானவனான்னு ஆச்சிரியப்பட்டேன்… இப்பதான தெரிஞ்சது அதுக்கு காரணமானவனே நீதான்னு…
ச்சே ஒரு கர்ப்பிணி பொண்ணைப் போய் இப்படியா… உங்க மாமாவை வெட்டினாலும் அவரும் மனுஷன் தானே? ச்சே சொந்த உறவுகளைப் போய் இப்படி ….. உங்கப்பா உங்களை வெறுத்து ஒதுக்கியதில் தப்பே இல்லை” என்று கொதித்து குமுறியவள் சட்டென்று அடங்கி சூழ்நிலை உணர்ந்து.. பக்கத்தில் இருந்த தண்ணீரை எடுத்து மடமடவென்று குடித்துவிட்டு
“ ப்ளீஸ் என் எதிரில் வராதீங்க வெளியப் போங்க மிஸ்டர் வீரேந்திரன்” என்று தனது குரலை முடிந்தவரை அடக்கிக்கொண்டு கூறினாள்.. வீரேன் எது சொன்னாலும் எடுபடாது என்ற நிலையில் தலைகுனிந்து அமைதியாக வெளியேறினான்…
” ஆண்கள் எத்தகைய ஏவுகனைத்…
” தாக்குதல்களையும் சமாளிக்கலாம்!
” பெண்களின் கோபம் என்ற சிறு…
” தீக்குச்சித் திருவிழாவை தாங்கமாட்டார்கள்!
” ஒருத் துளி காட்டினாலே…
” ஊரே மூழ்கிப் போகும் விஷம்…
” பெண்களின் கோபம்!
” இதில் ஆண்கள் குத்துயிரின் குரல் போல…
” காற்றில் கறைந்து போவார்கள்!