வீட்டு காரன் கிளம்பினான். அவன் டீவிஎஸ் 50 வண்டியில் நீண்ட தூரம் கடக்க நான் என் ஸ்கூட்டியை எடுக்க சென்றேன்.
அப்போது அந்த நேரத்தில் அந்த வீட்டை பார்க்க வினோதமாக இருந்தது. ஆள் நடமாட்டம் இல்லாத இடம் தனியா ஒரு வீட்டு சரி உள்ள போய் பார்க்கலாம் என்று காதவை திறந்தேன்.
கவிதா கணவன் :கதவை திறக்க பார்த்தல்.
திறந்து பார்த்தல் புவனா ,ஹேமா கணவன் ,ரமேஷ் ,சரண்யா ,மாலினி ஆன இன்னொருத்தார் இவரு யாருனு தெரியலை.
கவிதா :புவனா மா எப்படி இருக்க.
கவிதா வாங்க வாங்க என்று எல்லோரும் அழைக்க.
ஹேமா ,மோகன் எழுந்து வந்து பார்க்க பெரிய அதிர்ச்சி .
கவிதா கணவன்: அப்புறம் என்ன ஆச்சி.
ஹேமா:ஹ்ம்ம் சொல்லுறன்.
காலைல இருந்து வீடு கல கல வென்று ஒரு சந்தோஷம் மகனும் மகளும் என் கணவனும் ரொம்ப
சந்தோசமா இருந்தாக காரணம் என்னோடே சுகம் தான் முக்கியம் என்று என்னையும் என் மகனையும் ரொம்ப பெருமையா நினைத்தார்கள்.
இப்போ கதை சொல்லுவது ஹேமா.
முனிவர் சென்ற பின் அவள் முகத்தில் பயம் வர என் கையை இறுக்கி பிடித்திருக்க. நான் அவளிடம்
“ஒய் மதி என்ன ஆச்சி இப்போ ஏன் இப்பிடி இருக்க”
“டேய் சாமி சொன்னத கேட்டியா எனக்கு பயமா இருக்கு டா”
“அப்படிலாம் எதும் நடக்காது நீ பயப்படாம இரு”
“அது எப்படி டா பயப்படமா இருக்க முடியும்.”
அடுத்த நாள் காலை யாரோ கதவை தட்டும் சத்தம் கேட்டு நான் முழித்து பார்க்க அவள் என் கட்டி பிடித்து தூங்கி கொண்டிருந்தாள். அவளை பார்த்து கொண்டிருக்கி. வெளியே இருந்து பாட்டி சத்தம் கொடுக்க.
சுமதி சுமதி என்று கதவை தட்ட அப்போதுதான் எனக்கு எங்கே இருக்கோம் என்ற உணர்வு வர நான் உடனே பதறி. அவளை எழுப்ப அவள் தூக்கத்தில்.
“மாமா இன்னும் கொஞ்ச நேரம் தூங்கலாம். “
காலை சூரியன் ஜன்னல் வழியாக என் முகத்தில் பட அவன் என்னை கட்டி பிடித்த படி இருந்தான் . அவனுக்குள் இருந்து கண் விழித்து பார்க்க நான் எங்க இருக்கேன் என்று ரூம் பார்க்க அய்யே. என்று பதரி அடித்து நான் எழுந்து உட்கார
அவனும் கண் விழித்து
“என்ன ஆச்சி மதி”
“டேய் நம்ம ஊருல இருக்கோம் அத மறந்து நானும் உன் ரூம் க்கு வந்துட்டன் யாராவது இப்போ பார்த்த என்ன நினைப்பாங்க.”
விட்டை விட்டு கிளம்பி மெயின் சாலையை அடைந்தேன்.அவளும் பாட்டியும் ஏதோ ஏதோ பழைய கதைகள் பேசி கொண்டு வர நான் அவள் பேசும் அழகை ரசித்து கொண்டு வந்தேன். கொஞ்சம் நேரம் அப்றம் பாட்டி ரெஸ்ட் எடுக்க, அவள் பாட்டை ஆன் செய்ய அதில்.
நீயும் நானும்
சேர்ந்தே செல்லும் நேரமே
நீலம் கூட வானில் இல்லை
எங்கும் வெள்ளை மேகமே
அடுத்த நாள் காலை ஜன்னல் மூலம் சூரிய வெளிச்சம் என் முகத்தில் விழ. நான் கண் விழித்து பார்த்தேன். என் இடது கை அவனை சுற்றி இருக்க இன்னும் அவன் என் நெஞ்சின் மீது தலை வைத்து சிறு குழந்தை போல் தூங்க.
நான் தலையை நீவி விட்ட படி. அவன் உச்சம் தலையில் ஒரு முத்தம் பதிக்க அவன் தூக்கத்தில் அசைந்தான் உடனே நான் அவன் முதுகில் தட்டி கொடுக்க அவன் திரும்ப சிறு குழந்தை போல் தூங்கினான்.
அவன் நினைவேடு தூங்கிய பின் காலை அலற சத்தம் கேட்டு கண் முழித்தேன் நேற்று நடந்ததை நினைத்து பார்க்க.
அது கனவு போல தோன்றுகிறது ஆனால் அதுதான் நிஜம். என் மகனிடம் நான் என்னை மனதை இழந்து விட்டேன். இனி அவனுக்காகதான் என் வாழ்க்கை என்று ஒரு முடிவுக்கு வந்தேன்.
அதன் பின் என் அருகில் திரும்பி பார்க்க என் கணவர் உறங்கி கொண்டிருக்க. அவரை பார்த்து விட்டு என் வாழ்கையின் அடுத்த கட்டத்திற்கு எடுத்து செல்ல போவது உங்கள் மகன்தான் என்னை மன்னித்து விடுங்கள் என்று என் மனத்தில் நானே நினைத்து கொண்டேன்.
அம்மா ஓடி போக்க.
மகனும் மகளும் பின்னல் ஓட இது யாரு ஏன் அம்மா இப்படி ஓடுற .
அம்மா ஒரு வழியா அந்த எதிர் வீடை அடையந்தால்.
அம்மா : நீங்கா ஹேமா தான.
ஹேமா:ஆமா நீங்க .
அம்மா : நான் தன மேடம் கவிதா.
ஹேமா :எந்த கவிதா.