இந்த முறை கடைசி நேரத்தில் தான் பொங்கலுக்கு ஊருக்கு போக தீர்மானித்தேன். பஸ் ஓடவில்லை. ரயில் நிலையங்களில் நடக்க கூட முடியாத அளவில் கூட்ட நெரிசல். பெண்களும் குழந்தைகளும் முண்டியடித்து கொண்டு செல்லும் போது, அவர்களை இடித்து தள்ளி விட்டு டிக்கெட் கவுண்டரை நோக்கி சொல்ல தயங்கி வெளியே வந்து படிக்கட்டில் அமர்ந்தேன்.
அங்கே ஒரு பெண் என்னைப்போலவே கூட்டத்துக்குள் செல்ல பயந்து என்னை பரிதாபமாக பார்த்தாள். பிறகு என்னிடம் டிக்கெட் கிடைக்குமா என்று விசாரிக்க நானும் என்னுடைய நிலையை சொல்ல இருவரும் வேதணையோடு எங்கள் நிலையை பகிர்ந்து கொண்டோம்.
அப்போது தான் அந்த பெண் டாக்ஸில ஷேரிங் பண்ண ஆள் இருந்தா கூட ஊருக்கு போய் சேர்ந்திடுவேன். 4 மணி நேர பயணம் யாராவது கிடைப்பாங்களா என்று கேட்டபோது அது நல்ல ஐடியாவாக தோன்றியது. பிறகு நான் அவளிடம் எந்த ஊர் என்று கேட்டபோது தான் அவளும் எனது பக்கத்து ஊர் என்பதை தெரிந்து கொண்டேன். பிறகு அவள் முன்பே கால் டாக்ஸிக்கு போன் பண்ணிய போத அவன் டோல்கேட்டோடு ஒரு தொகையை சொன்னான்.
அதை அந்த பெண்ணிடம் தெரிவித்த போது, இங்கே கூட்டத்துல இடிச்சுகிட்டு, டிக்கெட் கிடைக்குமானு தெரியாம நேரத்தை வேஸ்ட் பண்ற நேரத்துல கால் டாக்ஸி தான் பெஸ்ட். மேலும் இங்கே டிக்கெட் கிடைச்சா கூட 4 மணி நேரமும் நின்னு கிட்டு தான் டிராவல் பண்ணனும் என்று விரக்தியோடு சொன்ன போது நான் கால் டாக்ஸிக்கு கால் பண்ணி நாங்கள் இருக்கும் இடத்துக்கு வரச்சொன்னேன். ஆனால் அதற்கு முன்பு அந்த பெண் ஒரு கண்டிசன் போட்டாள்.
இப்போ யாரையும் நம்ப முடியாது. கால்டாக்ஸில நாம்ப முன் பின் தெரியாதவங்க போல போக வேண்டாம். ஏதாவது ஒரு உறவுனு சொல்லிக்கலாம். இல்லேனா கால்டாக்ஸி டிரைவர் மேல் சந்தேகத்தோடு தான் டிராவல் பண்ண வேண்டியதா இருக்கும் என்றாள். நான் கொஞ்சம் யொசித்தாலும் அது தான் சரி என்று பட, நாங்கள் அண்ணா, தங்கை உறவோடு அந்த டாக்ஸியில் பயணம் செய்ய தீர்மானித்தோம்.
இருவரும் கால்டாக்ஸியில் ஏறினோம். அண்ணன் தங்கை உறவில் பயணத்தை தொடங்கியதால் நீங்க, வாங்க என்பதை தவிர்த்து அவளிடம் நீ,போ, வா என்றே உரிமையோடு பேச ஆரம்பித்தேன். அவளுக்குள் உள்ளுக்குள் சிரிப்பு வந்தாலும், அதை காட்டி கொள்ளாமல் உரிமையோடு என்னை வாண்ணா, போண்ணா என்று அன்போது அண்ணா போட்டு பேச தொடங்கினாள். இருவரும் சினிமா, அரசியல், ஸ்போர்ஸ் வரை அத்தனையும் பேசி கொண்டே கடந்த ஊர்களையும் அதன் வரலாறுகளையும் பேசி கொண்டே பயணமானோம். இடையில் டிரைவரோடும் என் உரையாடல் தொடர்ந்தது.
நடுவில் இரவு உணவை பற்றி டிரைவர் கேட்க, மோட்டல் ரெஸ்டாரண்ட் வேண்டாம் கொள்ளையடிப்பார்கள், அதனால் ஏதாவது ஒரு ஊருக்குள் சென்று நல்ல ஹோட்டலில் சாப்பிடலாம் என்று ஐடியா சொன்னேன். என் டூப்ளிகேட் தங்கையும் சிரிக்க, டிரைவர் தலையை ஆட்டியபடி ஒரு ஊருக்குள் வண்டியை செலுத்தி அங்கே ஒரு ஹோட்டலில் நிறுத்தினான்.
டிரைவரை சாப்பிட அழைத்த போது அவன், ஹோட்டல் சாப்பாடு ஒத்துக்காது தான் அதான் வீட்லயே டிபன் கட்டி கொண்டு வந்துட்டேன். நீங்க போய் சாப்பிட்டு வாங்க என்று சொன்னான். நாங்கள் சரி என்று சொல்லி விட்டு அந்த ஹோட்டலில் டின்னரை முடித்து விட்டு வெளியே வந்த போது டிரைவர் சாப்பிட்டு விட்டு சீட்டை விரித்து நன்றாக தூங்கி கொண்டிருந்தான்.
நாங்கள் எழுப்ப வேண்டாம் ஒரு பத்து நிமிடம் காத்திருக்கலாம் என்று நினைத்து மீண்டும் அந்த ஹோட்டல் ரிசப்ஷனில் காத்திருந்தோம். அங்கே டிவியில் செய்தியை பார்த்து கொண்டிருந்த போது தான் அந்த பரபரப்பான பிளாஷ் நியூஸ் ஓடியது. அப்போது தான் மீடியாவின் அருமை புரிந்தது. அங்கே இருந்த யாருக்குமே அந்த செய்தி டிவியில் பார்க்கும் வரை தெரியவில்லை.
இத்தனைக்கும் நாங்கள் தாண்டி செல்லவேண்டிய அடுத்த ஊரில் ஏதோ ஒரு ஜாதி தலைவரின் சிலைய அவமானப்படுத்தி விட அந்த ஜாதியினர் கொதித்தெழுந்து பைபாஸில் பஸ்ஸை ஓட விடாமல் தடுத்து கலவரம் செய்வதாக அந்த செய்தி டிவியில் வந்த அடுத்த நிமிடமே நாங்கள் இருந்த இடத்தில் செய்தி காட்டுத்தீயாக பரவ, ஹோட்டல் நிர்வாகம் உடனே ஹோட்டலை மூட போனார்கள்.
நாங்களும் செய்தவறியாது கார் டிரைவரை எழுப்பி விஷயத்தை சொல்லும் முன்பே ஹோட்டல் முன்பு மக்கள் அங்கும் இங்கும் ஓடி பரபரப்பு கூடி விட்டது. டிரைவர் இதுக்கு மேல டிராவல் பண்ணா சேஃப் கிடையாது சார்.
நைட் டைம் வேற லேடீஸ் வேற அதனால காலையில போலாம் சார் என்று சொன்னார். அவரே சொல்லும் போது அதற்கு மேல் டிராவல் பண்ண விருப்பம் இல்லாமல் என் டூப்ளிகேட் தங்கையை பார்க்க அவளும் யோசிக்க ஆரம்பித்து விட்டாள்.