ஏன்? ஏன்? எனக்குள் என்ன நடந்தது? என்னவாயிற்று எனக்கு?
எனக்கு என்ன குறை வாழ்க்கையில்? இது வரை எல்லாமே நல்ல படியாகத்தான் நடந்து வந்திருக்கிறது. பிரசினை இஇல்லாத புருஷன்.
செல்லமாக ஒரேயொரு மகன். கை நிறைய பணம். மனம் நிறைந்த வாழ்க்கை. இருந்தும் ஏன் இஇந்த வக்கிரம்? மனதில் சொல்ல முடியாத துயரம் ஏறபட்டது.
யோசிக்க யோசிக்க பைத்தியம் பிடித்து விடும் போல மனம் குழம்பியது. மீண்டும் அந்த காட்சி மன திரையில் வந்து மோதியது.
குட்டி நாய் தன் அம்மாவின் மேல் படர்ந்து புணர்ந்தது.
திடீரென்று மின்னல் மின்னியது போல மனதின் ஒரு ஓரத்தில் சட்டென்று சந்த்ரு தோன்றி மறைந்தான். பேயறைந்தவள் போல ஆனேன்.
மீண்டும் மீண்டும் சந்த்ரு மனதில் தோன்றி மறைய ஆடி விட்டேன்.
கடவுளே என்ன கோலம் இது? நாய்கள் புணர்வதை நினைக்கையில் மனதில் ஏன் சந்த்ரு வர வேண்டும்? உடனே பாத்ரூம் சென்று தலையில் தண்ணீரை ஊற்றி கொண்டேன்.
பூஜை அறைக்கு சென்று கடவுளை மனதில் தியானிக்க தொடங்கினேன். எத்தனை முயன்றும் மீண்டும் மீண்டும் சந்த்ருவே மனதில் தோன்றினான். பூஜை அறையை விட்டு வெளியே வந்து டிவி போட்டேன்.
அதிலும் தோல்விதான். சந்த்ரு முழு மனதையும் ஆக்கிரமித்து கொள்ள படாத பாடு பட்டேன். உடல் சூடாகி தகித்தது.
கடவுளே, கடவுளே என்று வாய் முனுமுனுத்தாலும், மனம் மட்டும் கட்டுக்கு அடங்கவில்லை.
பக்கத்து வீட்டிலிருந்து லக்ஷ்மி மாமி வந்து ஏதோ கேட்டாள். நான் சம்மந்தா சம்மந்தமில்லாமல் பதில் சொல்லவே என் அருகில் வந்து என்னை பார்த்தாள். பார்த்தவுடன் அதிர்ந்து
“என்னடி…கல்பனா? என்ன ஆச்சு உனக்கு? உடம்பு ஏன் இப்படி கொதிக்குது? ஜுரமா என்ன? இப்படி கொதிக்குதே? வா…வா… டாக்டர்கிட்ட போகலாம்..” என்று என்னை அழைத்தாள். அப்போதுதான் என் நிலைமை எனக்கே தெரிந்தது.
“இல்ல…மாமி …தலை வலிக்கறா மாதிரி இஇருக்கு. வேற ஒன்னும் இல்லே. ” என்று சொல்லி சமாளித்தேன்.
” சந்த்ரு இன்னும் வரலயா? அவன் வந்ததும் முதல் காரியமா டாக்டர்கிட்ட போயிட்டு வா! ” என்று சொல்லி விட்டு லக்ஷ்மி மாமி போய் விட்டாள்.
லக்ஷ்மி மாமி சொன்ன சந்த்ருவும், என் மனதில் வந்து அலை மோதிய சந்த்ருவும் வேறு யாருமில்லை. எஞ்சினியரிங் கல்லூரியில் முதல் ஆண்டு படித்து கொண்டிருக்கும் என் மகன் தான். இன்னும் கல்லூரியிலிருந்து வரவில்லை.
நான்கு வருஷம் முன்பு வரை நாங்கள் என் புருஷன் வேலை பார்க்கும் துபாயில் ஒன்றாகவே இருந்து வந்தோம்.
நான்கு வருஷங்களுக்கு முன்பு தான் சந்த்ருவின் படிப்பை முன்னிட்டு சொந்த ஊருக்கே வந்து விட்டோம்.
என் புருஷன் இன்னும் துபாயிலேயே தனியாக வேலை பார்க்க நானும் சந்த்ருவும் இங்கே இருக்கிறோம்
. அது முதல் என் புருஷன் ஆறு மாதத்திற்கு ஒரு முறை பதினைந்து நாட்கள் வந்து போவதோடு சரி. சந்த்ரு எங்களுக்கு ஒரே பிள்ளை.
பணத்திற்கு ஒன்றும் குறைவில்லை.
அதனால் வாழ்க்கை வசதியாகவே இருந்து வந்தது.
துபாயில் இருக்கும் வரை எங்கள் தாம்பத்திய வாழ்க்கைக்கு ஒன்றும் குறைவில்லை.
என் புருஷன் என்னை நன்றாகவே சந்தோஷமாக வைத்திருந்தார்.
இந்த நான்கு வருஷங்களாக அவர் வரும் போது ஆறு மாதத்திற்கும் சேர்த்தே நடந்து விடும்
மற்ற சமயங்களில் எப்போதாவது எனக்கு அந்த நினைப்பு வரும் போதெல்லாம் நான் மற்ற விஷயங்களில் கவனம் செலுத்தி என் மனதையும்,
உடலையும் என் கட்டுக்குள்ளேயே வைத்திருந்தேன்.
கூடவே எனக்கு பிடித்தமான விஷயமான எம்பிராய்டரி, துணி தைப்பது,
பேப்பர் கட்டிங், அக்கம்பக்கத்து வீட்டு குழந்தைகளை படம் எடுத்து கம்ப்யூட்டரில் அதை விதம் விதமாக மாற்றுவது என்று ஏதாவது செய்து உணர்ச்சிகளை அடக்கி விடுவேன்.
ஆனால் அன்று ஏற்பட்டதோ என்னால் தாங்க முடியாததாகவும், அடக்க முடியாததாகவும் இருந்தது.
சந்த்ரு கல்லூரியிலிருந்து வந்தான். என்னால் அவன் முகத்தை ஏறிட்டு பார்க்க முடியவில்லை.
ஆனால் சந்த்ரு வழக்கம் போல என்னை கட்டி பிடித்து கொண்டான். தீயை தொட்டது போல அவனை உதறி விட்டேன்.
எதுவும் புரியாத சந்த்ரு என்னை பயத்துடன் பார்க்க என்னால் அவனை நேருக்கு நேர் பார்க்க முடியவில்லை.
“ஒரே தலைவலியா இருக்கு சந்த்ரு.. அம்மாவை சும்மா தொந்திரவு செய்யக் கூடாது ” என்று சொன்னேன்.
“ரொம்ப தலை வலின்னா டாக்டர் கிட்ட போகலாம் வாம்மா..” என்று சந்த்ரு சொன்னாலும் அவனை பார்க்காமல் வேண்டாம் என்று சொல்லி விட்டு மற்ற வேலையை பார்க்க போய்விட்டேன்.
அன்று இரவு சாப்பிடும் போதும், அவனை நிமிர்ந்து பார்க்க முடியவில்லை.
அன்று தூங்கும் போது அவன் நினைப்பே வர பலவந்தமாக அதை விலக்கி தூங்க முயற்சி செய்தேன். முடியவில்லை.
எப்போதோ வாங்கி வைத்த தூக்க மாத்திரைகளை போட்டு கொண்டு தூங்கிவிட்டேன்.
அடுத்து அடுத்து நாட்கள் நரகம் போல இருந்தது.
எந்த வேலை செய்தாலும் சரி, எதை தொட்டாலும் சரி எதை பார்த்தாலும் சரி சந்த்ருவும் அன்று பார்த்த நாய்களின் புணர்சியும் மட்டுமே என் மன கண்ணுக்கு தெரிந்தன.
என் இருதய அந்தரங்கத்துக்குள் நடந்த இஇந்த போராட்டத்தை பற்றி யாரிடம் சொல்லி அழுவது என்று தெரியாமல் தன்னந்தனியாக உட்கார்ந்து அழுதேன்.
ஆனால் நாள் ஆக ஆக அந்த துன்பமான எண்ண ஓட்டத்திலும் ஒரு விதமான சுகமும் இருப்பது புரிந்தது.
மனதின் அடியில்,