“பட்.. பட்.. பட… படார்… பட்.. பட்… படார்.. படார்…”
நான் வைத்த தவுசண்ட்வாளா ஒரு நிமிடத்துக்கும் மேலாக தொடர்ந்து வெடித்துக் கொண்டு இருந்தது. நான் மனதுக்குள் பொங்கும் உற்சாகத்துடன் ஒவ்வொரு வெடியும் வெடித்து சிதறுவதை பார்த்துக் கொண்டு இருந்தேன்.
“விஜய்… டேய்… விஜய்……” பின்னால் இருந்து அம்மா அழைக்கும் குரல் கேட்க நான் திரும்பி பார்த்தேன். “என்னம்மா?” “வெடிச்சது போதும்.. சாப்பிடலாம் வா..” “இன்னும் கொஞ்ச நேரம்மா..”
“சொன்னா கேளுடா.. மணி ஒன்பதாச்சு. பசிக்கலையா உனக்கு?” “ஒரு அஞ்சு நிமிஷம்மா…” நான் கெஞ்சினேன். “இப்போ வரப் போறியா.. இல்லையா? தடிமாடு…. சின்னப்புள்ளை மாதிரி வந்ததுல இருந்து பட்டாசா வெடிச்சுக்கிட்டு இருக்கான். நீயா வர்றியா… இல்லை நான் வந்து தொடப்பத்துல ரெண்டு போடவா?” அம்மா கோபத்தோடு பொறுமையில்லாமல் கத்த,
நான் வாடிய முகத்துடன் மிச்ச பட்டாசுகளை எடுத்துக் கொண்டு வீட்டுக்குள் நுழைந்தேன். அம்மா என்னை முறைத்தபடியே வாசலில் நின்று கொண்டு இருந்தாள். நான் உள்ளே நுழையும்போது ஒரு பக்கமாய் திரும்பி வழி விட்டாள். நான் உள்ளே நுழைந்ததும் பின்னால் இருந்து திட்டினாள். “ஆளுதான் மாடு மாதிரி வளந்துருக்கான்.
கொஞ்சம் கூட அறிவே இல்லை” நான் அம்மாவின் பேச்சை ஒரு காதில் வாங்கி.. மறுகாதில் விட்டுவிட்டு ஹாலுக்குள் நுழைந்தேன். வீட்டில் எல்லோரும் சோபாவில் உட்கார்ந்து பேசிக்கொண்டு இருந்தார்கள். அப்பா, சித்தப்பா, சித்தி, அத்தை, அக்கா, குட்டி தங்கை எல்லோரும் சுற்றி உட்கார்ந்து கொண்டு எதையோ பேசி சிரித்துக் கொண்டு இருந்தார்கள். அண்ணனை மட்டும் காணவில்லை.
அம்மா திட்டியது அவர்களது காதில் விழுந்து இருக்கவேண்டும். “ஏன்க்கா அவனை திட்டுற?” என்று அம்மாவிடம் கேட்டாள் சித்தி. “பின்ன…? ஏழு கழுதை வயசாச்சு. கொஞ்சமாவது அறிவு இருக்கா?”
“என்னடா பண்ணுன?” சித்தி என்னை கேட்டாள். “பட்டாசு வெடிச்சதுக்கு திட்டுறா. நாளைக்கு தீபாவளி. கொஞ்ச நேரம் பட்டாசு வெடிக்கக் கூடாதா? நீயே கேளு சித்தி” “வெடிச்சா வெடிச்சுட்டு போறான். விடுங்களேன் அண்ணி” எனக்கு சப்போர்ட்டுக்கு வந்தாள் அத்தை.
“வெடிக்கட்டும் வேணாம்னு சொல்லலை. நாளைக்குதான தீபாவளி. நாளைக்கு வெடிக்கட்டும். இருக்குற பட்டாசை எல்லாம் இன்னைக்கே வெடிச்சு தீத்துர்ற மாதிரி வெடிச்சுக்கிட்டு இருக்கான்” “பெரியம்மா சொல்றது கரெக்ட்டு. வந்ததுல இருந்து இவன் மூஞ்சியையே நான் பாக்கலை. எந்த நேரமும் பட்டாசு பட்டாசுன்னு.
உன் அண்ணனை பாரு. அமைதியா ரூம்ல உக்காந்து படிச்சுக்கிட்டு இருக்கான். அவன் புள்ளை.. நீ என்னடான்னா இன்னும் சின்னப் புள்ளை மாதிரி..” அக்கா எதிர் அணியில் சேர்ந்து கொண்டாள். “நல்லா உரைக்கிற மாதிரி சொல்லுடி” என்று அவளுக்கு ஒத்து ஊதினாள் அம்மா. “சரி.. சரி.. ஆளாளுக்கு அவனை திட்டாதீங்க… விஜய்.. இன்னைக்கு வெடிச்சது போதும்.
மிச்ச பட்டாசை நாளைக்கு வெடிக்கலாம். அதெல்லாம் போய் வச்சுட்டு வா. எல்லாரும் சாப்பிடலாம்” சித்தப்பா பிரச்னைக்கு முற்றும் போட்டார். நான் பட்டாசை அள்ளிக் கொண்டு எங்கள் ரூமை நோக்கி நடந்தேன். “அப்படியே உன் அண்ணனையும் வரச் சொல்லு. கையை நல்லா கழுவிட்டு வா.. கையெல்லாம் ஒரே கருப்பா கரிமருந்து..” அம்மா பின்னால் இருந்து கத்தினாள்.
“சரி.. சரி..” நான் எரிச்சலுடன் சொல்லிக் கொண்டே நடந்தேன். எங்கள் குடும்பம் கொஞ்சம் பெரியது. அப்பாவும், சித்தப்பாவும் ஒன்றாக கூட்டுக் குடும்பமாக இருக்கிறார்கள். அப்பாவும், சித்தப்பாவும் ‘வானத்தை போல’ அண்ணன் தம்பிகள் மாதிரி. அந்த அளவுக்கு ஒருவர் மேல் அடுத்தவருக்கு அளவில்லா பாசம். ஒன்றாக பிசினஸ் செய்கிறார்கள். எனது அம்மாவின் பெயர் சத்யப்ரியா.
அப்பாவுக்கும் அம்மாவுக்கும் இரண்டு மகன்கள். நான் விஜய். அண்ணன் அஜித். நானும் அண்ணனும் ஒரே காலேஜில்தான் படிக்கிறோம். சித்தியின் பெயர் ஸ்ரீவித்யா. சித்திக்கும் சித்தப்பாவுக்கும் இரண்டு பெண்கள். மூத்தவள் தேவயானி. இளையவள் மோனிகா. மூத்தவளுக்கு கல்யாணம் ஆகிவிட்டது. புருஷன் தற்சமயம் இந்தியாவில் இல்லை. வேலை விஷயமாக அமெரிக்காவில் இருக்கிறார். தலை தீபாவளி கொண்டாட புருஷன் இல்லாமல் வந்திருக்கிறாள்.
இளையவள் மோனிகா எஸ்.எஸ்.எல்.சி படிக்கிறாள். இந்த வீட்டில் இருக்கும் இன்னொரு நபர் எனது அத்தை கவிதா. அப்பாவுடன் உடன்பிறந்தவள். திருமணமாகி சில மாதங்களிலேயே அத்தையின் கணவர் இன்னொரு பெண்ணுடன் ஊரை விட்டு ஓடிவிட்டார். அப்போது இருந்து அத்தை எங்களுடன்தான் வசிக்கிறாள். ஓடிப்போன கணவன் என்றாவது திரும்ப வருவான் என காத்திருக்கிறாள்.
இத்தனை பேர் இருந்தாலும் எங்கள் வீட்டில் சண்டை சச்சரவு என்று எதுவும் கிடையாது. ஒருவரை ஒருவர் புரிந்து கொண்டு, எல்லோரும் எல்லோர் மீதும் அன்பு காட்டிக் கொண்டு அமைதியாய் வாழும் அழகான குடும்பம். நான் எங்கள் ரூமுக்குள் நுழைந்தேன். அண்ணனை உள்ளே காணவில்லை. படித்துக் கொண்டு இருப்பதாக சொன்னார்கள்…
ஆளை காணோமே? நான் குழப்பத்துடனே பட்டாசு பெட்டியை கட்டிலுக்கு அடியில் திணித்தேன். கையை கழுவலாம் என்று பாத்ரூம் கதவை திறந்தவன் அதிர்ந்து போய் அப்படியே நின்றேன். என் அண்ணன் அஜித் பாத்ரூமுக்குள் நிர்வாணமாக நின்ற நிலையில், தனது பூலை குலுக்கிக் கொண்டு இருந்தான். அவனுடய சுன்னி உருட்டுக் கட்டை போல விரைத்து இருக்க,
அதை கையில் பிடித்து சரசரவென ஆட்டிக் கொண்டு இருந்தான். நான் கதவை திறந்ததும், சுன்னியை ஆட்டுவதை ஓரிரு விநாடிகள் நிறுத்திவிட்டு என்னை பார்த்தான். பின்பு லேசாக புன்னகை செய்துவிட்டு தன் தடியை குலுக்குவதை தொடர்ந்தான். “அய்யய்யே…!! என்னடா இது நேரங்கெட்ட நேரத்துல பூலை புடிச்சு ஆட்டிகிட்டு இருக்க?” என்று கேட்டேன் நான்.
“பூலை ஆட்டுறதுக்கு நேரம் காலம்லாம் இருக்கா? மூடு வந்தா புடிச்சு ஆட்ட வேண்டியதுதான். மூடு குறையுற வரை சரக் சரக்குனு அடிச்சு விந்து எடுக்க வேண்டியதுதான். அப்போதான் டென்ஷன் இல்லாம இருக்கும். அதுதான் நம்ம பாலிசி” “ம்ம்ம்.. நல்ல பாலிசி. அப்படி என்ன திடீர்னு மூடு உனக்கு?” “தேவயானி இருக்கால்ல?” “அக்காவா..?” “ஆமாண்டா. மாராப்பு வெலகி முலை சீன் காட்டுனா. என்னால கண்ட்ரோல் பண்ண முடியலை. படிக்கப் போறேன்னு சொல்லிட்டு வந்து அடிச்சுக்கிட்டு இருக்கேன்”
“அ….டப்பாவி… அக்காவை நெனச்சுக்கிட்டா கையடிச்சுக்கிட்டு இருக்க?” “ஆமாண்டா.. கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் இப்பதானே பாக்குறோம்? அவ முலையை பாத்தியா? கல்யாணத்தப்ப எவ்வளவு சின்னதா இருந்துச்சு? இப்போ எப்படி கும்முன்னு இருக்கு பாத்தியா? எனக்கு அக்கா முலையை பாத்ததுல இருந்து வாயை வச்சு சப்பனும்னு ஆசையா இருக்குடா ”